Dotykając Nieba
Napisał: Patryk Labuda
Robiąc dla was książki daje coś więcej nisz książkę daje wam dodatkowe treści do czytania pisać zacząłem od kąt przeczytałem książkę od jednego chłopaka w podobnym wieku na wattpadzie od tamtej pory próbuje to samo i myślę że mi się udało miłego czytania mojej twórczości myślę że wam się spodoba......
Wiele najbardziej pełnych oddania śnieżnych elfów poświęciło się niegdyś niezmordowanej podróży przez Świątynię do Wewnętrznego Sanktuarium. Nieśli ze sobą wielką nadzieję na połączenie się ze swym bogiem, Auri-Elem. Choć wszyscy ruszyli zdeterminowani, by okazać swą wartość, niewielu było przygotowanych na próby, jakie ich czekały. Ścieżka do Auri-Ela pełna była cierpień. Pielgrzymi zmagali się nie tylko z dziką przyrodą zdradzieckiej doliny, lecz także z mnóstwem prób ich wiary i lojalności.
Mówi się, że wielu po prostu nie mogło długo iść tą ścieżką i zawracali. Niektórzy twierdzą, że pogarda, jaka spotkała ich po powrocie, była czymś straszniejszym niż jakakolwiek próba, jaka mogła spotkać ich w drodze. Ich porażka sprawiła, że musieli iść w cieniu tych, którzy parli naprzód, by osiągnąć wielką chwałę i honor wstąpienia na wieki w światło. Ich wiara i wierność Auri-Elowi była poddawana w wątpliwość, zaś reszta ich dni pełna wstydu i żalu.
Opowieści o tych, którzy dotarli do Wewnętrznego Sanktuarium, również nie są pozbawione smutku. Mówi się, że po przybyciu na miejsce wielu stało się jedynie skorupami osób, którymi byli niegdyś. Niektórzy z braku snu popadli w szaleństwo lub byli śmiertelnie wygłodniali. Cud, jakim było to, że na koniec podróży znaleźli w sobie siłę do wejścia po świątynnych schodach, był ostatnim prawdziwym dowodem ich lojalności. Niezależnie od tego, o kim traktuje opowieść, ostatnie słowa są niepokojąco podobne. Mówi się, że każdy pielgrzym wstępował w światło z wyrazem ulgi i zadowolenia na twarzy.
Jak się spodobała napisz komentarz daj like.... a dostaniecie kolejną treść mej inspiracji czytania...
Komentarze